Chłopiec myślał podobnie, dlatego też nie podniósł się. Skulił się na ściółce leśnej, obejmując nogi rękoma. Kolanka miał poranione, bo w krótkich spodenkach ciągle je podrażniał, upadając.
- Proszę... ja pójdę sobie... Zniknę ze szkoły... ale puśćcie...
Powiedział błagalnie, płacząc.

Pisnął coś cichutko pod noskiem, bojąc się ich... Przerażali. Wstał jednak w końcu, na drżących z przerażenia nóżkach. Odruchem już starał się osłonić przed kolejnym ciosem.

Chłopczyk długo leżał skulony i wystaraszony, płacząc. Nie umiał się podnieść... Wszystko bolało. Po pół godzinie dopiero pozbierał się i ruszył, nawet nie myśląc o tym gdzie. Szedł długo...
Potknął się o krawężnik i upadł pod jakimś z domków... Nie chciał wstawać. Nie miał siły.

Gdy tylko usłyszał głos, skulił się.
- Ja chcę do domu.
Mruknął, siadając nieporadnie na chodniku. Poobijane kolana, mnóstwo siniaków i spuchnięte z płaczu oczka.
- Nie wyrzucaj mnie... Nie chcę tam wracać... do nich...
Pisnął cichutko.