- Idź do łazienki. Msz tam ręcznik z rana.
Odpowiedział, siadając na kanapie, przed telewizorem. Ogrodnik wciąż pracował w ogrodzie, co zaczynało zwracać jego uwagę. Ostatnio przychodził częściej i dłużej zostawał.

Mężczyzna spojrzał na niego zdziwiony, ale uśmiechnął się lekko - co dziwne, wcale nie sarkastycznie, ani okrutnie. Po prostu niemalże przyjaźnie. Dostrzegał zmiany zachodzące powoli w chłopcu, ale nie mógł nic z nimi zrobić. Czy raczej nie chciał. Im bardziej stawał się zabawką, tym mniej był osobą, w której mógłby się zakochać.
Choć sam nie wiedział, skąd myśl o tym, że mógłby. Nie wiedział, nie rozumiał, ale nie chciał tego.
Patrzył, jak chłopiec idzie w stronę tak znienawidzonej przez siebie piwnicy. Musiał przy tym minąć szafkę, na której stało kilka drobiazgów, których Nigel nie mógł pozbyć się po śmierci byłego. Mała figurka, która według chłopca przynosiła szczęście i ramka ze zdjęciem psiaka. Pierwsze stało odrobinę na rogu.
Nigel odwrócił wzrok. Nie lubił na to patrzeć.

Cóż, porcelany zdecydowanie poskładać nie mógł. Nigel obserwował zarówno moment upadku, jak i chwilę później. Szybko podniósł się, szarpnął chłopca za ramię, popchnął do piwnicy.
- Pieprzona kurwa...
Warknął, uderzył go w twarz. Mógłby zniszczyć wszystko, ale nie to. Nigel był niezwykle wściekły, nie słuchał zadnych przeprosin, po prostu zaczął tłuc, gdzie popadnie. Dość szybko mogło się wydawać, że się opanował... ale nie - on jedynie wyszedł po kabel [pierwsze, na co trafił], by związać małemu ręce.

Ostatnio edytowany przez Nigel (2010-09-18 11:14:27)

Mężczyzna popchnął chłopca na ścianę i dopiero w tej chwili zauważył, że kraty są poprzycinane. Właściwie niewiele brakowało do ucieczki anioła. Uderzył go ponownie w buzię, złapał za ramiona i trzasnął nim o ścianę.
Chciał na niego nawrzeszczeć, ale po prostu nie mógł. Nie wiedział, skąd wzięło się ukłócie żalu. W końcu to nic dziwnego, że anioł chciał uciec od swojego oprawcy. On jednak po prostu nie mógł mu na to pozwolić. Zacisnął mocniej, o wiele za mocno ręce na jego ramionach, smutek, który zaledwie na kilka sekund pojawił się w jego oczach zmienił się niemal natychmiast we wściekłość.
- Chciałeś zwiać...?
Syknął. Było to oczywiście pytanie retoryczne. W jednej chwili zrozumiał, czemu ogrodnik przychodził tak często i skąd jego wrogie spojrzenia.

Mężczyzna nawet na niego nie spojrzał. Ponownie wyszedł. Wrócił z kilkoma deskami, młotkiem i gwoździami. Nie zamierzał pozwolić fioletowookiemu uciec. Nie mógł mu na to pozwolić. Przyłożył grubą deskę do jedynego w tym miejscu źródła światła, złapał za gwoździe i przybił ją mocno. To samo zrobił z drugą. I w pomieszczeniu nie było już żadnego oświetlenia, prócz tego płynącego z uchylonych drzwi do salonu.
Nigel kucnął przy chłopcu, rozwiązał mu ręce. Uderzył długim kablem kilka razy, nawet nie patrząc, gdzie bije, znów popchnął go na ścianę i po prostu wyszedł, zatrzaskując za sobą drzwi.
Zapomniał co prawda zamknąć je na klucz, ale nie sądził i tak, by chłopiec spróbował uciekać. Opadł na kanapę w salonie i po prostu zagapił się w sufit.

Nad ranem przyszedł jak zwykle ogrodnik. Tym razem jednak Nigel wyszedł mu na spotkanie, choć nigdy nie miał tego w zwyczaju. Podszedł do niego, na dzień dobry uderzył w twarz. Był już jednak o wiele bardziej opanowany, niż wieczorem, powstrzymał się przed kolejnym napadem złości. Po prostu zwolnił mężczyznę, wypłacając mu ostatnią już pensję i zakazał zbliżania się do swojego domu.
Następnie wrócił do siebie. Był zmęczony, większą część nocy leżał, gapiąc się w sufit i słuchając krzyków chłopca. Chciał go wypuścić, tak samo, jak w chwili, kiedy o to błagał, chciał zostawić mu to cholerne okno. Nie zamierzał jednak odpuszczać. Teraz był wściekły nie tylko o próbę ucieczki, ale i o to, co się z nim przy tym małym dzieje.
Posprzątał stłuczone pamiątki i wyrzucił do kosza. W gruncie rzeczy stwierdził, że dobrze się stało. Te drobiazgi tylko go dołowały.
Około południa poszedł obudzić chłopca.

Nigel jedynie postawił przy nim jedzenie i picie. Nie odpowiedział. Bał się, że chłopiec dostrzeże, że coś w nim się łamie. Nie mogło. On nie mógł sobie pozwolić na słabości, więc i na odpuszczenie temu 'głupiemu smarkaczowi'.
- Ogarnij się. Będziemy mieli gości.
Powiedział dopiero, kiedy ruszył z powrotem do drzwi. Pozostawił je uchylone, żeby chłopiec wiedział, którędy wyjść, żeby mógł pójść do łazienki, czy zjeść, wiedząc chociaż, gdzie owo jedzenie się znajduje.
Fakt, że nie użył słów 'będę', a powiedział 'będziemy', nie mogło świadczyć o niczym dla chłopca przyjemnym.

Telepata przyglądał mu się. Wyglądał gorzej, niż mu się zdawało. Nawet przed samym sobą przyznać musiał, że przesadził. A jednak po prostu poniosły go emocje. Chłopiec zniszczył coś, co dla czarnowłosego było bardzo ważne.
- Kiedy przyjdą, wyjdziesz tu.
Polecił, odwracając wzrok. Nie chciał patrzeć na jego reakcję, więc po prostu obserwował uparcie to, co działo się w telewizorze.
- Zrobisz wszystko, co zechcą.
Dokończył.