Nigel pokręcił lekko głową, obserwował każdy ruch anioła. Tak delikatne, kojący, pełen spokoju. I ciepła. Przymknął oczy, z delikatnym uśmiechem ponownie go do siebie przygarnął, przytulił. Tak strasznie brakowało mu tego drobnego gestu w ostatnim czasie. Musnął lekko ustami jego czółko.
- Nie rozumiem cię.
Przyznał, kręcąc lekko głową.

- Jestem nauczycielem. Wyżywam się na dzieciakach przy pomocy matematyki.
Odpowiedział z lekkim uśmiechem. Pogładził delikatnie jego włoski. Anioł był bardzo młody, nie trudno więc było mu się domyśleć, że zanim go porwał, chodził jeszcze do szkoły.
- Masz jakąś rodzinę?
Zainteresował się po chwili. Ktoś pewnie go teraz szuka...

- W szkole, w której uczę ci, którzy postanawiają zostawać ze mną po lekcjach na lekcje z rozszerzenia uważani są za masochistów.
Odpowiedział z lekkim uśmiechem. Zawsze go to bawiło, bo przecież w szkole nigdy nie darzyło mu się podnieść ręki na ucznia. Co najwyżej wyśmiać, powiedzieć coś wrednego. Ale w końcu znaleźli się nawet tacy, którzy potrafili mu odpowiedzieć. Jeżeli nie stawali się przy tym chamscy, zyskiwali nawet trochę szacunku nauczyciela.
Zazwyczaj jednak uczniowie po prostu się go bali.
- Nie masz kompletnie nikogo? Żadnej rodziny?
Zdziwił się, objął lekko jego buzię, musnął delikatnie ustami zaczerwieniony policzek, przyglądając mu się.

Na słowa chłopca odpowiedział jedynie lekkim uśmiechem. Rozczochrał trochę jego włosy.
Nie bardzo rozumiał, jak można nie pamiętać czegoś takiego. Czy miał amnezję, czy po prostu nigdy nikogo nie miał, a czasów dzieciecych po prostu zapomniał. Nie dopytywał jednak. Domyślał się, że to nie jest zbyt przyjemny dla anioła temat.
- Jesteś głodny?
Zapytał po chwili.

Nigel jedynie skinął głową z lekkim uśmiechem. Momentami, kiedy na niego patrzył, a kiedy chłopiec się uśmiechał, niemal zapominał o tym, jak bardzo jest pobity.
Wskazał mu, gdzie jest kuchnia. Nie zamierzał go pilnować. Nie odczuwał takiej potrzeby.

Mężczyzna skinął lekko głową, spoglądająz z uśmiechem na omlety. Wyglądały apetycznie.
- Jasne... dziękuję.
Rzadko mu się zdarzało za coś podziękować.
Przyniósł marmoladę. Uwielbiał słodycze i nawet, jeśli nie jadał ich często, to zawsze w ogromnej ilości. Nie istniało dla niego takie określenie, jak 'zbyt słodkie'. Posmarował omleta, podsunął marmoladę aniołowi, by i ten mógł, jeśli chce.
Zabrał się niespiesznie za jedzenie.

Nigel przyglądał mu się z uśmiechem. Przyjemnie było patrzeć, jak ten zajada się wyraźnie zadowolony. Kiedy skończył, patrzył tak na niego jeszcze chwilę, po czym poszedł do kuchni, zrobił kawę z cynamonem sobie i aniołowi, przyniósł i wrócił do obserwowania każdego jego choćby najmniejszego ruchu.

Nigel jedynie skinął głową z lekkim uśmiechem. Odgarnął kosmyk blond włosów z jego buzi, chciał się jej przyjżeć. Taki podobał mu się o wiele bardziej - kiedy nie bał się aż tak.