- Miło, że rozumiesz.
Szepnął sarkastycznie, zastanawiając się przez chwilę. Czy u tamtego wampira byłoby lepiej? Był napalony, chciał go zgwałcić. Ale pewnie zostawiłby go po dniu. I tyle. Uniósł się lekko, przyglądając mu się.
- Nie wiem, czy byłoby lepiej. Nie znam go i nie warto gdybać. Liczy się tylko to, że kiedyś będzie lepiej.
Uśmiechnął się pod nosem. Bo będzie lepiej. Właśnie zasugerował, że kiedyś ucieknie.

Przyglądał mu się uważnie, zajadając słodyczami. Wcześniej nie miewał okazji jadać czegoś takiego, więc teraz wydawało mu się to jeszcze lepsze. Zmróżył lekko oczy, nie odrywając wzroku od Pana. Czyżby zrobił się nerwowy?
- Odszedł?
Postanowił zaryzykować posunięcie się dalej.
- Czy nie żyje?

Nie odpowiedział na jego słowa, odłożył jedzenie i wyszedł z łóżka, by po cichu stanąć za nim. Wpatrywał się w odbicie wampira w szybie w zamyśleniu. Musiał być ktoś, przez kogo taki się stał. Ktoś, kto pokazał mu, że miłość to niebezpieczeństwo, więc lepiej nikomu nie ufać.
- A więc mam rację, że ktoś taki był.
Powiedział cicho, przytulając się do jego pleców. Wiedział, że wiele ryzykuje, ale chciał wiedzieć. Ten wampir zaczynał mu pokazuwać ludzką twarz i nie chciał tego utracić.
- Odpowiedz mi.
Poprosił cicho, stając na pacach muskając ciepłym oddechem jego kark. Przymknął oczka.

Przyglądał mu się niepewnie, przysuwając bardziej, ciepły oddech opadał na łopatki mężczyzny. A więc był ktoś. I wampir został zraniony. Pogładził jego ramię niepewnie. Nie wiedział z początku, co mówić. Wiedział, że nie potrafi pocieszać, więc nawet nie zamierzał próbować.
- Nie umiałeś.
Potwierdził. Fakt, nie potrafił uratować ukochanej osoby. To musiało być bolesne.
- Ale to znaczy, że masz robić za zimnego sukinsyna? Tamto nie było twoją winą. Ale teraz rozwalasz sobie życie tylko i wyłącznie przez siebie.

- Kolejne kłamstwo.
Pokręcił głową, przyglądając mu się. O dziwo, nie bał się, że oberwie, kiedy został złapany. Stał pewnie, oparł dłonie na przedramionach wampira, milczał przez chwilę.
- Jesteś martwy na ciele, ale żyjesz. Możesz tego nie chcieć, ale tak jest.
Zaczął powoli, mrużąc oczy. Przysunął się trochę.
- Czujesz. Tęsknisz, żałujesz, odczuwasz satysfakcję, kiedy coś się udaje. Wyżywasz się. Niszczysz swoje życie jeszcze bardziej, niż ktoś to zrobił. I niszczysz moje. Może jesteś zły, że ktoś inny był szczęśliwy?
Przechylił głowę, zaciskając lekko dłonie. Wiedział, że to, co zrobi może być ryzykowne. Może wampira rozśmieszyć, jeśli się myli, lub po prostu wkurzyć. Zamknął oczy, stanął na palcach i pocałował jego usta.
- Nie powiesz mi, że nic nie czujesz.
Szepnął, spoglądając w jego oczy. Wiedział, że coś się działo i miał nadzieję, że miał rację. Może nie miłość. Ale może mu kogoś przypominał. Może zaczynał rozumieć. Może było mu głupio. Sam nie wiedział. Chciał sprawdzić.

- Wiem. Stać cię na zrujnowanie czegoś, co mogło być piękne. Stać cię na uśmiercenie cudzej wolności.
Odpowiedział, odwracając wzrok. Wiedział. Siadł na łóżku, bo poczuł się trochę słabo, ale złapał dłoń wampira. Miał szansę naprawić swoje życie, nie chciał tego tracić. Nie kochał wampira. To, co przeżył go tłumaczy, ale nie usprawiedliwia. Czuł do niego wstręt, odrazę, nie umiałby go pokochać nigdy. Ale wiedział, że jest w nim coś dobrego i, że może to wykorzystać. Tak, jak wampir wykorzystał go.
- Ale stać cię na uczucia. Przecież to widzę.
Dokończył najcieplejszym tonem, na jaki było go stać. Znowu się podniósł, przytulił do mężczyzny. Ucałował kącik jego ust.

- Niszczenie sensem życia? To kompletnie bez sensu.
Odpowiedział. Odsunął się na chwilę, ale zaraz znowu złapał jego dłoń. Nie zamierzał odpuszczać. Zaczynała drażnić go ta gadanina, bo zaczynał rozumieć wampira. A on nie chciał go rozumieć. Asmodeus miał być zwykłym potworem. Który przestanie traktować go jak szmatę, jeśli się postara. I który może zwróci mu kiedyś wolność.
- Nie marudź już.
Spojrzał czule w jego oczy, zaplatając dłonie za jego karkiem.

- Do tego właśnie, że nie chcę, żebyś szedł coś robić. Mieliśmy leżeć cały dzień.
Odpowiedział, nie odwracając wzroku, uśmiechając się delikatnie. Wampir jakby... zmiękł? Toby pogładził jego dłoń, opadając lekko na łóżko. Nie czuł się najlepiej, zupełnie, jak na kacu. Głowa go pobolewała, było niedobrze. Kaca miał tylko raz - chaos wokół był nieprzyjemny, wszystko było o wiele za blisko. Ale to teraz nie ważne. Miał szansę się uwolnić, wierzył w to. Trzeba tylko otworzyć wampira. On już się zmienia. Dać mu się wygadać. Rozkochać? Cokolwiek. Toby był w stanie zrobić wszystko, żeby się uwolnić. Wlazł pod kołdrę, czekając na niego.